Into the Wild: een snertfilm die onbegrijpelijk populair is

door Fem
Gepubliceerd: Bijgewerkt op:

Als er een film is die je op elke reisblog tegenkomt als ‘de allerbeste reisfilm aller tijden’, dan is het wel dat gedrocht Into the Wild.

Gedrocht ja. Sterker nog, ik vond deze film nog slechter dan Seven Years in Tibet (en die film duurt serieus zeven jaar).

In de bioscoop had ik ‘m gemist, maar na de eerste hype kwam ik Into the Wild op dvd tegen. Niet bepaald voor een prikje, maar goed, voor een film die geniaal, ontroerend en indrukwekkend zou zijn, wil ik best wat over hebben, dus ik schafte ik ‘m aan. En ik heb ‘m gekeken. En daarna heb ik geprobeerd de dvd te verkopen, zodat ik er nog iets aan had.

Je hebt van die verhalen waarvan je de afloop al kent, en die dan toch nog interessant zijn. Into the Wild valt helaas niet in die categorie. (Ik zou zover willen gaan te stellen dat zelfs Titanic nog een grotere spanningsboog heeft).

*spoiler alert* [serieus, dit gaat je kostbare levenstijd schelen]

Kort samengevat: de hoofdpersoon heet Chris, maar noemt zich later Alex, want, vaag. Hij heeft een vervelende verstandhouding met zijn ouders en allerlei diepzinnige gedachten over de Maatschappij. Na zijn afstuderen op zijn 22e heeft hij 22.000 dollar over (opmerkelijk ook, maar dat terzijde).

Hij geeft zijn geld weg, verbrandt later al het contant geld dat hij nog heeft (want waarom ook niet, rebellie!), en trekt de wereld in. Afwisselend verkeert hij in de wildernis, waar hij op onduidelijke beestjes jaagt, en onder de mensen, met wie hij filosofisch neuzelt en bij wie hij nu en dan een zakcentje verdient.

Uiteindelijk vertrekt hij naar Alaska. Hij woont aldaar enige maanden in een verlaten camper, waar hij zich weer in leven houdt met het jagen op ratachtigen en het lezen van Tolstoj. Vervolgens besluit hij terug te keren naar een wat bewoondere wereld, maar ontdekt dat de rivier die hij overgestoken was onbegaanbaar geraakt is, en komt tot de conclusie dat hij de wildernis niet uit kan. Het is koud, nat, en hij heeft honger. Hij raakt dan ook nog vergiftigd door het eten van een verkeerde bes, en gaat dood. Boeh.

Zo, nu weet je alles, en hoef je de film zelf niet meer te gaan zien. Meer dan dit is er niet. Voor de natuurbeelden hoef je het niet te doen: ze zijn er wel, maar beter kijk je gewoon de series van David Attenborough. Daarin schijnt bijvoorbeeld de zon af en toe wél, dus dat is veel aangenamer om naar te kijken.

Daarover gesproken, vond ik de acteur die Chris/Alex speelt en de muziek ook niet om over naar huis te schrijven (ook al is dat precies wat ik nu doe). Vaart heeft het verhaal alleen als je de dvd op dubbel tempo afspeelt (hetgeen overigens wel tot aanbeveling strekt als je de film dan toch wilt zien).

Tot overmaat van ramp is dit verhaal ook nog echt gebeurd (why god why) en werd de bus een bedevaartsoord (why god why, sommige mensen moeten echt eens een eigen leven overwegen…). De bus is inmiddels weggehaald, omdat mensen de natuur kapot maakten en zelf in gevaarlijke situaties belandden (Jesus fucking Christ, echt).

Je bent gewaarschuwd.

Ik zou nog wat kunnen door ratelen over het zusje van Chris/Alex, dat in voice over één en ander vertelt over hun jeugd en het Verhaal van Chris/Alex (ongetwijfeld diepzinnig bedoeld).

Ik zou ook kunnen stellen dat ik de beste man een beetje een ei vind, omdat hij geen kompas bij zich had, en kennelijk ook de omgeving waarin hij maanden geleefd heeft nauwelijks verkend heeft, aangezien hij gevonden is op een kwart mijl afstand van een brug en noodbunker voor jagers.

Maar dat doe ik niet. Ik raad je aan een goede film te gaan kijken (bijvoorbeeld een van deze) en te vergeten dat Into the Wild je ooit door iemand is aangeraden als een geniale film. (Maar ben je eigenwijs en wil je ‘m tóch zien, koop ‘m dan via mijn link, dan heb ik er nog wat aan dat ik heel die film heb uitgezeten. ;))

Er is ook een boek over dit verhaal, maar als ik jou was, zou ik het mooi niet gaan lezen.

O, en nee, reisbloggers, jullie hoeven me niet uit te leggen waarom het toch echt een gewéldige topfilm is

Zucht.

“O, ik vond het juist de beste film aller tijden, wat raar dat jij hem stom vond.”

Als ik een euro kreeg voor elke keer dat me dat (en onvriendelijkere varianten) naar het hoofd geslingerd is bij eerdere versies van deze blogpost, was ik nu al lang en breed met pensioen. Fucking hell, zeg.

Good for you dat je het een topfilm vond. Hoeze!

Ik vond het bagger.

Ik probeer je mijn mening niet op te dringen, ik zeg alleen dat ik Into the Wild een schijtfilm vond. Dring me jouw mening dus ook niet op (krijg je er geld voor ofzo?) en we kunnen samen een borrel drinken!

Lees dit ook eens

Laat een reactie achter

Moin! Fem hier, en ik luister ongelooflijk veel podcasts en schrijf daarover. En over interieur, planten, feel good en nieuwe dingen leren. Meer weten? Hier gaat het verder.

© 2020-2024 La Docta/femina docta | Alle rechten voorbehouden | Impressum, privacy en cookies

La Docta gebruikt cookies om de site goed te laten draaien. Prima