Die keer dat Gerti een saaie lezing in het RMO hield

door Fem
Gepubliceerd: Bijgewerkt op:

Als vrienden ga je soms naar elkaars feestjes terwijl je er eigenlijk niet zo veel zin in hebt.

En ik was, samen met een paar collega’s, vriend van het Rijksmuseum voor Oudheden. Dus toen Gerti Bierenbroodspot een lezing kwam houden over haar relatie met de oudheid, waren wij van de partij.

Wisten wij veel.

De lezing

Mijn collega’s waren, in elk geval vóór de lezing begon, wél enthousiast. Van mij hoefde het niet zo nodig, maar goed, het zou toch heus leuk worden?

Nee.

De heren in ons gezelschap vielen na een kleine 20 minuten in slaap. Dat zag er ongeveer zo uit:

via GIPHY

Ik ben altijd jaloers op mensen die dit kunnen. Meestal zijn dat mannen, trouwens.

Anyhow, de dames in ons gezelschap wiebelden op hun stoel, keken ongemakkelijk op hun horloge en probeerden aan elkaars gezicht af te lezen of zij de enige waren die een hels leed was overkomen.

Dat waren ze niet.

Iedereen in de zaal:

Send help!

Wat ook niet hielp: op een groot scherm achter de spreekster werd de aflevering van Close-Up over haar vertoond. Zonder geluid. Het leidde enorm af en ik had al na vijf minuten het donkerbruine vermoeden dat die docu boeiender was dan de lezing. (Nu begon ik na vijf minuten ook al aan Derrick te denken, om je een indicatie van de ondraaglijke saaiheid van deze voordracht te geven. Dan weet je hoe laat het is.)

Ik zou je niet meer kunnen vertellen waar het allemaal over ging, maar dat kon ik na afloop van de avond ook al niet meer. Ik dacht namelijk niet alleen aan Derrick, maar was ook begonnen het plafond te bestuderen. 

Zei ze nou dat ze aan Dérrick dacht?!

Het epos

Op het moment dat je denkt dat je alles hebt gehad wordt het altijd nog erger – merk’ dir des, zoals Tante Poldi zegt

In dit geval deelde Gerti mede dat ze nu een ‘episch gedicht’ van eigen makelij ging voordragen, dat het 45 minuten zou duren, en, voegde ze er vals grijnzend aan toe, dat wij geen andere keus hadden dan het aan te horen.

She was not kidding.

Accurate weergave van mijn gezicht:

Iets met bipsen en penissen en de Minotaurus, enzo, ofzo, wha’ever:

De voorzienigheid en de ingreep

Hoewel het grootste deel van de toehoorders inmiddels in een coma gezonken was, kwam er geen einde aan dit epische gedicht. In de flarden die ik me herinner kwamen veel Minotaurussen en penissen voor.

Ik was onderhand actief aan het probéren in slaap te vallen, want het was niet te doen.

Tot de voorzienigheid ingreep en de stroom deed uitvallen.

Poef!

Een zucht van verlichting golfde door de zaal, iedereen werd wakker, begon naar zijn jas te grijpen. O, jammerdebammer zeg, wat zonde, nu moeten we de voordracht afbreken, nou tot ziens hè! Doej!

Iedereen stond al met één been in de draailift toen de technicus de stroom weer aan de praat had. Groot was de teleurstelling toen Gerti ons vervolgens nog zeker een half uur gegijzeld hield en doorzaagde over penissen en ander gezwam.

Toen we eindelijk vrijgelaten werden, had niemand zelfs nog maar trek in een borrel.

Moraal van dit verhaal

Ga niet naar saaie lezingen. En zoek ook een uitweg als je onverhoopt toch in de fuik der saaiheid beland bent. 

Mocht La Docta dat gevoel bij je opwekken, dan ga ik ervan uit dat je dat kruisje rechtsboven in de browser wel weet te vinden. 😉 Maar dat zou zonde zijn, dat weet je zelf ook, want dan loop je dus van alles mis. En dat wil je zeker niet.

Lees dit ook eens

Laat een reactie achter

Moin! Fem hier, en ik luister ongelooflijk veel podcasts en schrijf daarover. En over interieur, planten, feel good en nieuwe dingen leren. Meer weten? Hier gaat het verder.

© 2020-2024 La Docta/femina docta | Alle rechten voorbehouden | Impressum, privacy en cookies

La Docta gebruikt cookies om de site goed te laten draaien. Prima