Wat doe je op Human Rights Day*? Je rechten als mens uitoefenen, natuurlijk!
En hoe dat beter te doen dan Table Mountain op te klimmen? Nou, eigenlijk kan ik wel 100 betere manieren bedenken om mijn mensenrechten te vieren, maar die bewuste dag in 2012 besloot ik dat het een goed idee was om Table Mountain te bestijgen.
Ik woonde toen ook in Kaapstad, dus dat kwam aardig uit.
Het was de bedoeling om een ‘makkelijke’ route te nemen, via de botanische tuin Kirstenbosch. Hoe het precies gekomen is dat we uiteindelijk de moeilijkste kloof naar boven liepen, Skeleton Gorge, is me ook nu nog steeds niet helemaal duidelijk.
Kirstenbosch zag er toch heel gemütlich uit:
Fit op reis
Je weet pas echt hoe fit je bent als je Table Mountain probeert op te hiken, dat bleek maar weer. Of liever, je weet dan pas echt hoe fit je eigenlijk toch niet bent. Mijn Zuid-Afrikaanse dieet van wijn en muffins bleek toch niet de optimale voorbereiding voor deze onderneming te zijn.
Los daarvan moet ik bekennen dat ik, I kid you not, besloten had deze berg met een shopper aan mijn schouder te bedwingen en dat zich in deze shopper geen water bevond. [facepalm] Ter verdediging wil ik aanvoeren dat het helemaal niet de bedoeling was lang onderweg te zijn en intensief te hiken, laat staan dat we in de buurt van Skeleton Gorge zouden komen. We zouden immers de makkelijke route doen.
The Fellowship of the Ring beklimt Mount Doom
Onze fellowship bestond uit acht m/v en vormde een fijne groep. Mijn huisgenoot Rik, door onze huismoeder steevast ‘Ruk’ genoemd, was zo lief mijn shopper in zijn rugzak te proppen. Nadeel daarvan was dat hij al mijn valuables bij zich had en hij een stuk sneller dan ik de berg op sjeesde. (Hij was ook tien jaar jonger dan ik.)
We waren vroeg vertrokken, en hadden ideaal koel weer. Desalniettemin duurde het maar een half uur voordat we alle acht volledig doorgezweet waren. Dat eerste half uur heb ik ook serieus overwogen om terug te gaan en de rest van dag in Kirstenbosch te lanterfanten. Ik dacht namelijk dat het toen al zwaar was. Hahah. Wist ik veel.
Het moet hier heel mooi zijn…
De omgeving was prachtig, werd me verteld. Ik heb er weinig van meegekregen omdat ik al mijn concentratie nodig had voor de correcte plaatsing van mijn voeten. Ik heb ook vreselijke hoogtevrees, dus ik was ook mijn laatste wil aan het uitdenken.
Had het gevoel dat ik Mount Doom aan het beklimmen was, en begon te begrijpen waarom Frodo drie films lang zo loopt te jeremiëren en volledig afhankelijk is van Sam.
Maar helaas moet ik nu een soort gare ladder op
Na zo’n 45 minuten was omkeren en op mijn gat gaan zitten geen optie meer, want toen kwam de Eerste Enge Ladder. Ik heb hier zelf geen foto’s van (sorry, had ff iets anders te doen, namelijk in leven blijven), maar zoals je hieronder kunt zien is dit een ladder van het type waarbij een normaal mens enkel de optie ‘omhoog’ heeft.
Hoe lang duurt dit eigenlijk?
And up we went. En nog verder omhoog. Up, up, up. Zelfs nog toen we de kloof uit kwamen en het plateau naderden.
Je denkt, die Tafelberg, die is plat, daarom heet hij ook zo. Nou, dat ziet er op foto’s misschien zo uit, maar als je erop klimt, dan blijkt dat dus helegaar het geval niet te zijn.
Dit was het moment dat ik me begon af te vragen ‘zijn we er al?’ Nou, ik vroeg en er werd gedraaid, want er verscheen een knakker die eruitzag alsof hij een blokje om was met de hond.
Hij beweerde dat het naar de top nog ’40 minutes’ was, en ook een ‘very easy walk’. Easy walk, mijn hoela! Het ergste was weliswaar voorbij, maar er volgde nog ruim een uur stevig een berggeit imiteren. Ik zwoer dat ik de man van de berg zou duwen als ik hem weer tegenkwam, maar toen dat veel later inderdaad het geval was, was ik daar te moe voor, en vond ik ook dat het geen goed idee was om op Human Rights Day in de gevangenis te belanden.
Kijk hem lullen:
Nog een uur. Maar wel een heel lang uur
Het laatste uur waren we bovenop de berg. En ja, toen kon ik van het uitzicht genieten, en dat was inderdaad prachtig. Als je achter je kijkt, is het ook tamelijk onvoorstelbaar dat je via allerlei enge ‘paadjes’ de hele berg opgestoempt bent – al was het op een gegeven moment meer slepen.
Dat allerlaatste stuk was vervolgens relatief makkelijk, zij het soms doodeng omdat het ‘pad’ recht langs de afgrond loopt.
Zonder Buurman Werner had ik het nooit die fucking berg op gered. Hij was een van mijn buren in Kaapstad en hij kwam uit Duitsland. Of Oostenrijk. ’t Is even geleden, en ik vond het kennelijk niet nodig dat preciezer in mijn reisdagboek te noteren. Wel belangrijk om te vermelden: Werner is een held. Werner is de enige reden dat ik niet gewoon ergens op de grond ben gaan liggen wachten op het einde. Ik kon niet meer en had er ontzettend tabak van. Maar Werner heeft me de laatste anderhalf, twee uur echt op sleeptouw genomen.
Maar uiteindelijk waren we er dan toch!
Daar was het. Het hoogtepunt! Nee, niet van de Tafelberg. Het hoogtepunt van de hele exercitie was dan het bereiken van het kabelbaanstation. Maar we hadden het toch maar mooi even gedaan, in vierenhalf uur. Hierna was de kabelbaan, die toch ook nogal hoog is, helemaal niet eng meer. Sterker nog, op dit punt had ik het zelfs nog wel aangedurfd om paraglidend naar beneden te gaan.
Bewijs:
Nog een keer?
Fuck no, ben jij gek. Heb je die flippin’ laddert gezien??
Wil je zelf wel Table Mountain op via de Skeleton Gorge? Dan raad ik je aan het met een gids te doen. Ik vraag me eigenlijk af waarom wij dat niet gedaan hebben…
* The International Human Rights Day is op 10 december. In Zuid-Afrika is het op 21 maart.