Heeft het zin om na meer dan tien jaar je reisherinneringen nog eens op te dissen? Kent niet iedereen die verhalen al, ik had immers een blog?
(God, woman, als je nog één keer over die missionaris uit Utah begint?! Yeah, I just might.)
Ja, nee, die blog. Daar stond vooral ook heel veel niet op. Met de meeste verhalen heb ik nooit iets gedaan, met name omdat ik het de eerste maanden van mijn reis helemaal niet zo naar mijn zin had. Toch heb ik Dingen Gedaan. Dingen waarvan ik nu denk ‘wie was deze persoon’ als ik naar mijn foto’s kijk.
Je kunt zeggen dat mijn reis zinloos was, omdat ik ook heel veel niet heb gedaan. Heb ik ook een stukkie over geschreven, en vervolgens weer offline gehaald. (En weer online gezet, zie hier: Over de zin en onzin van mijn wereldreis.) Spoiler: nee, zinloos was het niet.
Je voelt ‘m al aankomen, ik ga de boel dus wél proberen te reconstrueren, aan de hand van dagboeken, blognotities en foto’s. Reconstrueren inderdaad, want inmiddels ben ik oud(er) en depressie en co. doen rare dingen met je geheugen.
Ik ben 2012-me eeuwig dankbaar dat ze onze foto’s van Japan gelabeld heeft. En ik ben ook blij dat ik een beetje een mail hoarder ben, want daaruit heb ik mijn route weer opgeduikeld. Dus.
Afijn, met de waarschuwing ‘u kijkt naar een reconstructie’ (het kan nooit kwaad af en toe eens aan Peter R. de Vries te denken), gaan we op reis:
Ik kwam trouwens ook mijn verloren gewaande foto’s uit Kaapverdië tegen, dus wie weet…
Uitgelichte afbeelding: Hokianga, Middle of Nowhere, Nieuw-Zeeland